PRZYPADEK LEISZMANIOZY SKÓRNEJ LECZONY HIPERBARIĄ TLENOWĄ

PRZYPADEK LEISZMANIOZY SKÓRNEJ LECZONY HIPERBARIĄ TLENOWĄ Romuald Olszański1), Piotr Siermontowski1), Dariusz Juszczak2), Zbigniew Dąbrowiecki1) , Agnieszka Pedrycz3) 1) Zakład Medycyny Morskiej i Hiperbarycznej Wojskowy Instytut Medyczny, Gdynia 2) 7 Szpital Marynarki Wojennej w Gdańsku 3) Katedra i Zakład Histologii i Embriologii Uniwersytet Medyczny w Lublinie STRESZCZENIA / ABSTRACTS Leiszmanioza skórna w Polsce jest to chorobą z importu i występuje głównie u turystów, którzy przebywali w krajach tropikalnych. Objawy skórne występują dopiero kilkanaście dni od powrotu z tropiku. Zmiany leiszmaniozy skórnej przez lekarzy w Polsce były najczęściej rozpoznawane jako czyrak, niesztowica lub owrzodzenie i nieskutecznie były leczone przez kilka tygodni antybiotykami. Przedstawiono przypadek leiszmaniozy u 30. letniego mężczyzny z owrzodzeniem podudzia lewego, którego nieskutecznie leczono antybiotykami przez cztery miesiące. Dopiero po rozpoznaniu leiszmaniozy i zastosowaniu leczenia pochodnymi antymonu, a następnie hiperbarią tlenową w komorze hiperbarycznej, nastąpiło całkowite wyleczenie owrzodzenia. Słowa kluczowe: leiszmanioza, antymon, hiperbaria tlenowa. 

OPIS PRZYPADKU Mężczyzna lat 30. przebywał na Bliskim Wschodzie. Po powrocie po około 6 tygodniach na przedniobocznej podudzia lewego pojawiła się niebolesna grudka, następnie czyrak, który przekształcił się w niegojące owrzodzenie. Mimo leczenia u kilku lekarzy dermatologów owrzodzenie powiększało się (rys.1). Po wykonaniu badań mikroskopowych wycinka skórnego, stwierdzono postać rozwojową amastigota. W badaniu uzyskano wysokododatnie miano przeciwciał w kierunku Leishmania spp. oraz wykryto materiał genetyczny pasożyta metodą PCR w wycinkach z owrzodzenia. Zastosowano leczenie pochodnymi 5-wartościowego antymonu (Glucantime i.m.) uzyskując stopniową poprawę. Po zakończeniu leczenia uzyskano ujemny wynik badania mikroskopowego oraz ujemny wynik badania PCR wycinków skórnych (rys.2). Następnie zlecono leczenie hiperbarią tlenową, po której uzyskano znaczną poprawę (rys.3).

Źródło: http://www.phr.net.pl/articles/PHR2016(57)4/4_PHR4(57)2016.pdf