TERAPIA TLENEM HIPERBARYCZNYM W LECZENIU TRUDNO GOJĄCEJ SIĘ RANY PO OPERACJI KARDIOCHIRURGICZNEJ U PACJENTKI Z WRODZONYM DEFEKTEM TKANKI ŁĄCZNEJ – OPIS PRZYPADKU

TERAPIA TLENEM HIPERBARYCZNYM W LECZENIU TRUDNO GOJĄCEJ SIĘ RANY PO OPERACJI KARDIOCHIRURGICZNEJ U PACJENTKI Z WRODZONYM DEFEKTEM TKANKI ŁĄCZNEJ – OPIS PRZYPADKU

Magdalena Bryndza1), Grzegorz Filip1), Krzysztof Bartuś1), Anna Chrapusta2), Ewa Kobielska2) , Bogusław Kapelak1), Radosław Litwinowicz1)

1) Klinika Chirurgii Serca, Naczyń i Transplantologii, Instytut Kardiologii, Uniwersytet Jagielloński Collegium Medicum, Krakowski Szpital Specjaistyczny im. Jana Pawła II 2) Małopolskie Centrum Oparzeniowo - Plastyczne, Replantacji Kończyn z Ośrodkiem Terapii Hiperbarycznej, Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. Ludwika Rydygiera w Krakowie

STRESZCZENIE Niniejsza praca przedstawia przypadek pacjentki wielokrotnie operowanej z powodu tętniaka aorty. W celu zaopatrzenia tętniaka aorty wstępującej, łuku aorty oraz tętnic odchodzących od łuku zastosowano procedurę debranchingu. Po operacji wystąpiło zakażenie rany pooperacyjnej i utrudnione gojenie mostka, które wyleczono za pomocą celowanej antybiotykoterapii oraz terapii w komorze hiperbarycznej.

Słowa kluczowe: głęboka infekcja rany mostka, DSWI, tętniak aorty, debranching, terapia tlenem hiperbarycznym.

DYSKUSJA Tętniaki aorty piersiowej są stosunkowo częstym schorzeniem w populacji ogólnej, dotyczą około 10 osób na 10 000 w skali roku [12]. Jeszcze częściej zdarzają się wśród osób dotkniętych schorzeniami tkanki łącznej, jak w opisanym przypadku [13]. Leczenie nawracających i mnogich tętniaków dużych tętnic stanowi wyzwanie współczesnej chirurgii. Operacje te są obarczone szczególnie wysokim ryzykiem powikłań ze względu na długi czas trwania procedury, przedłużone użycie krążenia pozaustrojowego i wiążące się z tym niedokrwienie obwodowe. Jednym z najciężej przebiegających powikłań jest zakażenie w ranie pooperacyjnej. Ze względu na stale rosnącą antybiotykooporność patogenów szpitalnych konieczne jest poszukiwanie nowych metod leczenia. W ostatnich latach w kardiochirurgii duże zastosowanie znalazła terapia NPWT, która przyspiesza zbliżanie się brzegów rany, powoduje efektywne usuwanie ropy i płynu surowiczego z zakażonej rany oraz redukcję obrzęku, co znacząco usprawnia proces gojenia [14]. W przypadkach szczególnie opornych infekcji skuteczna okazuje się terapia tlenem hiperbarycznym wykorzystująca antybakteryjne działanie tlenu, przyspieszenie angiogenezy i waskulogenezy w warunkach dużej dostępności tlenu w tkance, a także skurcz naczyń z następczą redukcją obrzęku [15]. W opisanym przypadku zastosowanie 20 sesji w komorze hiperbarycznej doprowadziło do całkowitego zamknięcia się przetok i zagojenia rany. Nie obserwowano żadnych powikłań zastosowanej metody. Terapia tlenem hiperbarycznym jest kosztowna, skraca jednak czas hospitalizacji oraz użycie drogich antybiotyków, co w ostatecznej analizie może okazać się korzystne.

Źródło: http://www.phr.net.pl/articles/PHR2017(61)4/3_PHR4(61)2017.pdf